PTSD
Wszystkie dzieci mogą doświadczać bardzo stresujących wydarzeń, które negatywnie wpływają na ich samopoczucie psychiczne. Większość z nich, po przeżyciu takiego wydarzenia szybko wraca do dobrego samopoczucia, jednak czasami zdarza się, że niektóre z nich, które doświadczają silnego stresu, na przykład z powodu urazu, śmierci lub groźby śmierci bliskiego członka rodziny lub przyjaciela, lub z powodu przemocy, będą cierpieć przez długi czas. Dziecko może bezpośrednio doświadczyć traumy lub może być świadkiem, kiedy przydarza się ona komuś innemu. Kiedy u dzieci pojawią się długotrwałe objawy takiego stresu, trwające dłużej niż miesiąc, które powodują lęk lub zakłócają ich relacje i działania, mogą zostać zdiagnozowane na Zespół stresu pourazowego PTSD.
Czy dzieci reagują inaczej niż dorośli?
Dzieci i nastolatki mogą mieć skrajne reakcje na traumę, niektóre z ich objawów mogą nie być takie same jak u dorosłych. Objawy czasami obserwowane u bardzo małych dzieci (w wieku poniżej 6 lat) mogą obejmować:
- Moczenie się po opanowaniu treningu czystości
- Zapominanie lub niemożność mówienia
- Odgrywanie przerażającego wydarzenia podczas zabawy
- Nadmierne przywiązanie do rodzica lub innej osoby dorosłej
Starsze dzieci i nastolatki częściej wykazują objawy podobne do tych obserwowanych u dorosłych. Mogą również rozwinąć zachowania destrukcyjne, lekceważące lub niszczycielskie. Starsze dzieci i nastolatki mogą czuć się winne, że nie zapobiegły urazom lub śmierci. Mogą też mieć myśli o zemście.
Objawy PTSD
- Wielokrotne przeżywanie wydarzenia w myślach lub w zabawie
- Koszmary i problemy ze snem
- Zdenerwowanie i niepokój, gdy coś powoduje wspomnienia z wydarzenia
- Brak pozytywnych emocji
- Ciągły i intensywny lęk lub smutek
- Drażliwość i wybuchy złości
- Ciągłe szukanie możliwych zagrożeń, nasilona reakcja zaskoczenia
- Rozpacz, poczucie braku nadziei lub wycofanie z interakcji
- Zaprzeczanie, że zdarzenie miało miejsce lub uczucie odrętwienia
- Unikanie miejsc lub osób związanych z wydarzeniem
Zdarzenia, które mogą powodować PTSD:
- Znęcanie się fizyczne, seksualne lub emocjonalne
- Bycie ofiarą lub świadkiem przemocy lub przestępstwa
- Poważna choroba lub śmierć bliskiego członka rodziny lub przyjaciela
- Klęski żywiołowe lub katastrofy spowodowane przez człowieka
- Poważne wypadki samochodowe
Marysia przyszła do mnie kilka tygodni po tragicznym pożarze domu jej dziadków. Marysia i jej siostra spędzały tam wakacje, pewnej nocy, kiedy dziewczynki spały w sypialni na piętrze uderzył piorun i dom stanął w płomieniach. Zostały uratowane przez strażaków i obserwowały z drogi, jak dom się wali. Marysia miała 6 lat i według matki na początku wszystko wydawało się „być dobrze”. Jednak kilka tygodni po pożarze Marysia zaczęła mieć intensywne koszmary, podczas których siadała na łóżku krzycząc. „Ułożenie jej z powrotem do snu zajmuje trochę czasu. Czasami pamięta rano, co jej się śniło a czasami nie. Stale trzyma się przy moim boku. Płacze, kiedy podwożę ją do szkoły i musimy się rozstać, a jej nauczycielka powiedziała mi, że nie bawi się już z koleżankami podczas przerwy jak wcześniej, ale woli siedzieć z nauczycielem na uboczu”. Marysia powiedziała mi, że nie może znieść widoku płonącego ognia i że widok zapalonej świecy sprawia, że kręci jej się w głowie i boli ją brzuch
Wyjaśniłam matce Marysi, że cierpi ona na Zespół stresu pourazowego (PTSD). Matka Marysi była zaskoczona, ponieważ słyszała tylko o żołnierzach cierpiących na zespół stresu pourazowego. Wyjaśniłem, że koszmary senne, lęk separacyjny, zmniejszona interakcja społeczna i intensywny strach, gdy jest się narażonym na czynniki wyzwalające, takie jak płomień świecy, wskazują na PTSD i że jest to zaburzenie, które może przydarzyć się każdemu, kto doświadcza czegoś, co odczuwa jako zagrożenie dla swojego życia. Ponadto PTSD często pojawia się kilka tygodni, miesięcy, a czasem nawet lat po wystąpieniu zdarzenia zagrażającego życiu.
Marysia zdecydowała się odwiedzać terapeutę skoncentrowanego na traumie dwa razy w tygodniu, a kilka tygodni później wszyscy zdecydowaliśmy, że skorzysta z łagodnego leczenia, które pomoże złagodzić koszmary i poprawić jej funkcjonowanie. W ciągu roku ukończyła terapię i odstawiła leki. Nie ma już koszmarów, wróciła do zabawy z przyjaciółmi w szkole, kilka razy nocowała u koleżanek, a nawet pojechała na biwak z rodziną i była w stanie piec kiełbaski na ognisku.
https://www.cdc.gov/childrensmentalhealth/ptsd.html