PTSD
Wiele osób, w tym również dzieci i nastolatkowie doświadczy w swoim życiu traumatycznych wydarzeń. Niektórzy badacze szacują, że aż 40% dzieci i młodzieży doświadczy w swoim życiu przynajmniej jednego traumatycznego wydarzenia. Podczas gdy większość osób jest w stanie „odbić się od dna” po traumatycznym wydarzeniu po kilku dniach, tygodniach lub miesiącach, inni zmagają się z doświadczeniem i pamięcią traumy. Osoby te, w tym dzieci i młodzież mogą rozwinąć tak zwany Zespół stresu pourazowego PTSD.
Zdarzenia traumatyczne często obejmują przemoc fizyczną, wypadek, klęskę żywiołową, wojnę lub wykorzystywanie seksualne. Dzieci lub młodzież mogły same doświadczyć tych wydarzeń lub być świadkami kiedy przydarzyły się one komuś innemu.
To, czy u dziecka lub nastolatka rozwinie się Zespół stresu pourazowego, zależy od wielu czynników, w tym od nasilenia traumy, częstotliwości jej występowania oraz reakcji członków rodziny na to wydarzenie. Dziecko lub nastolatek z PTSD czuje, że nie jest w stanie uciec przed wpływem traumy. Stara się unikać osób lub sytuacji, które przypominają mu o wydarzeniu. Czasami doświadcza wspomnień lub „flashbacków” z wydarzenia lub ma koszmary senne, które wydają się bardzo realne. Te ciągłe przypomnienia sprawiają, że codzienne życie jest prawdziwym wyzwaniem, zwłaszcza dla młodych ludzi, którzy mogą mieć trudności z wyrażeniem tego, co czują i doświadczają.
Typowe objawy PTSD u dzieci i nastolatków
- Unikanie sytuacji, które sprawiają, że przypominają sobie traumatyczne wydarzenie
- Doświadczanie koszmarów lub retrospekcji dotyczących traumy
- Zabawa w sposób, który powtarza lub przypomina traumę
- Działania impulsywne lub agresywne
- Częste uczucie zdenerwowania lub niepokoju
- Doświadczanie emocjonalnego odrętwienia
- Problemy z koncentracją w szkole
https://www.psycom.net/ptsd-in-children-and-adolescents
Miłosz miał 18 lat, gdy jego ojciec przyprowadził go do mnie na prośbę psychologa, u którego syn rozpoczął terapię. Miłosz miał wypadek samochodowy wkrótce po uzyskaniu prawa jazdy. On prowadził samochód a dwóch jego przyjaciół poważnie ucierpiało. „Na początku po prostu wydawało się, że syn był w szoku. Jak odrętwiały czy coś. Ale po kilku tygodniach zaczął mieć naprawdę intensywne koszmary i nie chciał wychodzić z domu” – powiedział jego tata. Miłosz wyjaśnił bardzo cicho, że od czasu wypadku nie był w stanie przekonać się do jazdy samochodem i że za każdym razem, gdy wsiada do auta „wariuje”. Kiedy zapytałam go, co przez to rozumie, powiedział, że „serce zaczyna mu bić w klatce piersiowej, dłonie zaczynają mu się pocić, oddech przyspiesza a w jego umyśle dzieje się coś strasznego”. Jego tata zauważył również, że Miłosz przestał jeść i schudł.
Miłosz wyjaśnił, że nie może już nawet oglądać telewizji z obawy przed informacjami o wypadkach drogowych. Nie rozmawiał ze swoimi przyjaciółmi, ponieważ był pewien, że wszyscy go nienawidzą za to, co się stało. Nie przespał nocy od ponad miesiąca z powodu intensywnych koszmarów, zwykle o wypadku samochodowym, ale czasami o innych sytuacjach, w których on i jego przyjaciele lub rodzina byli w niebezpieczeństwie.
Objawy Miłosza były wyraźnym sygnałem, że po wypadku samochodowym rozwinął się Zespół stresu pourazowego. Był zaskoczony, gdy usłyszał, że ten stan dotyka nie tylko weteranów wojennych i poczuł ulgę, że istnieją leki, które mogą mu pomóc. Kontynuował rozpoczętą terapię psychologiczną i zażywał leki, co pomogło uspokoić jego objawy lękowe, poprawić sen i apetyt. Z biegiem czasu Miłosz poczuł się znacznie lepiej. Założył grupę wsparcia dla innych młodych osób, które doświadczały PTSD, zamierza studiować psychologię, aby móc nadal pomagać innym.